Λουλούδια και βότανα: Helianthus Annuus

Ο ηλίανθος παίρνει το όνομά του από τις λέξεις «ήλιος» και «άνθος». Το όνομα του είδους υποδηλώνει ότι το φυτό ζει μόνο ένα χρόνο. Είναι μέλος της οικογένειας των Compositeae.
Οπως φαίνεται, ο ηλίανθος πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον άνθρωπο στο Μεξικό γύρω στα 2600 π.Χ. Στο Περού οι Ινκας λάτρευαν εικόνες του ηλίανθου ως σύμβολο του θεού Ηλιου. Το ίδιο και οι Αζτέκοι. Στον 16ο αιώνα ομοιώματα από ηλίανθο, φτιαγμένα από χρυσάφι, εμφανίστηκαν στην Ισπανία, ενώ τον 18ο αιώνα, η χρήση του λαδιού του έγινε πολύ δημοφιλής στην Ευρώπη.
Ο ηλίανθος, όταν δεν έχει ανθίσει ακόμα, παρουσιάζει το φαινόμενο του ηλιοτροπισμού: κατά το ξημέρωμα οι δίσκοι των περισσότερων ηλίανθων είναι στραμμένοι προς την Ανατολή. Καθώς προχωρεί η μέρα, παρακολουθούν την πορεία του ήλιου προς τη Δύση, ενώ το βράδυ ξαναστρέφονται προς την Ανατολή. Ο ηλίανθος όταν ανοίγει τα μπουμπούκια του δεν παρουσιάζει πλέον ηλιοτροπισμό.
Στην ουσία τα πέταλα και οι σπόροι του χρησιμοποιούνται στο φαγητό. Τα άνθη έχουν μια πικρή γεύση και αν θέλουμε να τα φάμε ωμά είναι καλύτερα να τα βάλουμε για δευτερόλεπτα σε ατμό, για να φύγει η πικρίλα.
Μπουμπούκια των ηλίανθων που δεν έχουν ανοίξει μπορούμε να τα μαγειρέψουμε σε ατμό και τρώγονται όπως οι αγκινάρες. Σε μερικές χώρες, όπως στην Κίνα, τα κεφάλια των λουλουδιών ψήνονται στο φούρνο και τρώγονται ως σνακ - μπορεί όποιος θέλει να προσθέσει αλάτι.

Μαθαίνεται ακόμη ...

Ο ηλίανθος στην Ελλάδα θεωρείται σημαντικό φυτό και καλλιεργείται κυρίως στα βόρειο-ανατολικά της χώρας. Καλλιεργείται κυρίως ως πηγή φυτικού ελαίου διατροφής, αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως πρώτη ύλη για την παραγωγή βιοντίζελ.

Από ένα στρέμμα ηλίανθου παράγονται περίπου 1150 κιλά σπόρος με αντίστοιχη παραγωγή σε βιοντίζελ 43-75 κιλά.

Ακόμη αποτέλεσε πηγή έμπνευσηςγια πολλούς ζωγράφους όπως ο Βίνσεντ Βαν Γκόγκ.

Λουλούδια και βότανα: Dianthus caryophyllis

Αυτό το είδος είναι ο άγριος συγγενής του καλλιεργημένου γαρίφαλου. Ετυμολογικά το λατινικό όνομα Dianthus πιθανώς να προέρχεται από τα Ελληνικά - Δίας + άνθος, δηλαδή θεϊκό λουλούδι.
O Dianthus caryophyllis ή ακαδίανθος έχει μια πιπεράτη και πικάντικη γεύση.

Λουλούδια και βότανα: Chrysanthemum coronarium

Ανήκει στην οικογένεια των Compositeae και είναι γνωστό ως αγριομαργαρίτα. Το λουλούδι αυτό, γνωστό και ως κίτρινη μαργαρίτα, πρωτοήρθε στην Ευρώπη το 1688. Ο Linnaeus το κατέγραψε ως Χρυσάνθεμον από τις ελληνικές λέξεις «χρυσός» και «άνθος».

Ο Κινέζος φιλόσοφος Κομφούκιος έγραφε γι' αυτό το 500 π.Χ. Για τους Κινέζους είναι ένα λουλούδι του φθινοπώρου και συμβολίζει χαλάρωση και ηρεμία. Για τους Γιαπωνέζους συμβολίζει μακροβιότητα και ευτυχία.

Στη Βικτωριανή Αγγλία συμβόλιζε ευθυμία και αισιοδοξία. Μολονότι ολόκληρο το λουλούδι θεωρείται βρώσιμο, στην πράξη χρησιμοποιούμε μόνο τα άνθη. Το κεντρικό τμήμα του λουλουδιού έχει πολύ πικρή γεύση. Επίσης όποιος έχει αλλεργίες μπορεί να έχει πρόβλημα αν καταναλώσει ολόκληρο το λουλούδι.

Από το άνθος φτιάχνουν στην Ιαπωνία ένα αρωματικό τουρσί που λέγεται kikumi. Αν θέλουμε να προσθέσουμε τα άνθη ωμά σε σαλάτες καλό είναι πριν να τα «μαγειρέψουμε» για λίγα δευτερόλεπτα στον ατμό. Τα πέταλα μπορούμε να τα προσθέσουμε σε σούπες, ενώ οι Κινέζοι προτιμούν ένα τσάι φτιαγμένο από ξεραμένα άνθη.

Από τα άνθη μπορούμε να φτιάξουμε ακόμα και κρασί - ή απλώς μπορείτε να βάλετε μερικά πέταλα από το άνθος σ' ένα ποτήρι από το αγαπημένο σας κρασί.

Ακόμα και τα φύλλα του chrysanthemum coronarium χρησιμοποιούνται στη μαγειρική - βρασμένα σαν χόρτα ή τηγανητά με κρεμμύδι και σκόρδο.

Λουλούδια και βότανα: Rosa centifolia

Επί χιλιάδες χρόνια, τα τριαντάφυλλα καλλιεργούνταν για τις αρωματικές, φαρμακευτικές και γευστικές τους ιδιότητες.
Ολα τα είδη είναι βρώσιμα - τα σκουρόχρωμα έχουν πιο έντονη γεύση.
Ο Πλίνιος αναφέρει ότι τα τριαντάφυλλα βοηθούσαν στη θεραπεία διάφορων ασθενειών. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι τα χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά στη μαγειρική τους. Εκτός από τα πέταλα, βρώσιμος είναι και ο καρπός τους, ο οποίος είναι πλούσιος σε βιταμίνη C και ξινίζει λίγο. Ολα τα είδη ρόδων παράγουν καρπούς - λένε όμως ότι από τους πιο νόστιμους είναι αυτοί της Rosa rugosa. Η καλύτερη εποχή για να τα μαζέψει κανείς είναι όταν έχει πολύ κρύο και όταν ο καρπός έχει έντονο χρώμα και δεν είναι μαλακός. Τον 17ο αιώνα έφτιαχναν τάρτες με τους καρπούς της Rosa canina.

Μαθαίνουμε ακόμη ...

Το ρόδο αλλιώς τριαντάφυλλο στη μυθολογία συναντιέται πολλές φορές. Η βοτανική ονομασία του είναι Rosa centifolia (ρόδο το εκατόφυλλο) και Rosa damascene (ρόδο το δαμασκηνό ή rose Otto της Βουλγαρίας)

Όταν γεννήθηκε η Αφροδίτη από τους αφρούς των κυμάτων της θάλασσας, πηδήξανε μαζί της και τα πρώτα τριαντάφυλλα, που είχαν για προορισμό να αρωματίσουν την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία θα ανέπνεε η Θεά. για τους αρχαίους έλληνες ήταν το λουλούδι της Αφροδίτης της Θεάς της αγάπης, της ομορφιάς, των τεχνών και της δημιουργικότητας κάθε είδους.

Οι έλληνες γιατροί της αρχαιότητας σύστηναν το βοτάνι της τριανταφυλλιάς σαν τονωτικό. Οι ωραίες ρωμαίες μετά το λουτρό τρίβονταν με πούδρα ρόδων, έκαναν τα μαγούλα τους να λάμπουν με αιθέριο έλαιο από το ίδιο φυτό και μύρωναν την ανάσα τους με παστίλιες από ροδοπέταλα, σμύρνα και μέλι.

Ο Αβικέννας βεβαίωνε πως είχε θεραπεύσει ορισμένες αιμοπτύσεις χρησιμοποιώντας μόνο γλύκισμα από ρόδα. Στη σαρκοφάγο του Τουταγχαμών, βρέθηκαν άθικτα πολλά μπουκέτα με ρόδα. Τα οποία τα τοποθέτησε εκεί η σύζυγος του νεαρού πρίγκιπα σαν στερνό σημάδι αγάπης.

Λουλούδια και βότανα: Eruca vesicaria

Η ρόκα έχει ανθίζει παντού. Ανήκει στην οικογένεια των Σταυρανθών. Παρότι ολόκληρο το φυτό τρώγεται, η γεύση των μεγάλων λουλουδιών είναι πιο νόστιμη. Τα φύλλα και τα άνθη έχουν μια χαρακτηριστική, πικάντικη γεύση.

Τα φύλλα τρώγονται ωμά σε σαλάτες, όπως και τα άνθη. Τα πέταλα κάνουν μια όμορφη γαρνιτούρα στο φαγητό σας.

Λουλούδια και βότανα: calendula

Το νεκρολούλουδο, όπως λέγεται η καλέντουλα (calendula), πολύ συχνά χρησιμοποιείται στη μαγειρική. Ομως, όποιος υποφέρει από αλλεργίες πρέπει να χρησιμοποιεί μόνο τα πέταλα.

Τα άνθη της, ξεραμένα, φρέσκα ή σε σκόνη, στη μαγειρική μπορούν να προσθέσουν χρώμα και μια γλυκόπικρη γεύση, λίγο πικάντικη, σε σούπες, ρύζι ή πιάτα με κρέας, κοτόπουλο ή ψάρι.

Στην προετοιμασία των νεκρολούλουδων για τη μαγειρική ως ζωμού, κόψτε τα λουλούδια και αφήστε τα σε γάλα ή σε νερό για μερικές ώρες.

Ο χρωματιστός ζωμός χρησιμοποιείται, στραγγισμένος, σε όποιο φαγητό θελήσετε.

Λουλούδια και βότανα: Primula

Αυτά τα χαριτωμένα μικρά λουλουδάκια ανήκουν στην οικογένεια των Primulaceae. Η πρίμουλα εθεωρείτο λουλούδι της νεράιδας στην Ιρλανδία και την Ουαλία. Στην Αγγλία, η πρίμουλα αντιπροσώπευε ανήθικη συμπεριφορά. Οι δρυΐδες το εκτιμούσαν πολύ και, αν είχες το λουλούδι αυτό μαζί σου, πίστευαν ότι θα σε προστάτευε από το κακό.

Από την εποχή του Πλίνιου χρησιμοποιούνταν στη μαγειρική. Στην παλιά κουζίνα, η πρίμουλα ήταν ένα από τα πιο σημαντικά υλικά σε πηχτή λαχανόσουπα. Επίσης, ένα αγαπημένο ανατολικό πιάτο τον 15ο αιώνα το έφτιαχναν βράζοντας κονιορτοποιημένα άνθη πρίμουλας με μέλι, αμύγδαλα, σαφράν και ρύζι. Εφτιαχναν όμως και τσάι από τα άνθη της πρίμουλας.

Τα άνθη δείχνουν όμορφα και σε διάφορες τούρτες, σε σαλάτες και σε γλυκά ή μέσα σε παγάκια. Προσοχή όμως! Οι έγκυοι ή όσοι είναι ευαίσθητοι στην ασπιρίνη πρέπει να αποφεύγουν την πρίμουλα.

Λουλούδια και βότανα: Borago officinalis

Το βοράγο το φαρμακευτικό ή, πιο απλά, η μπουράντζα, ανήκει στην οικογένεια των βοραγινιδών. Παραδοσιακά, καλλιεργούνταν για μαγειρικές και φαρμακευτικές χρήσεις, σήμερα κυρίως για το λάδι του που εξάγεται από τους σπόρους του. Στα μαγαζιά το βρίσκετε με την ονομασία «star flower oil» ή «borage oil».

Αρχικά, τα φύλλα και άνθη του βοράγου ήταν ένα από τα υλικά του ποτού Pimms. Σήμερα χρησιμοποιείται πιο συχνά η μέντα αντί του βοράγου. Στη Γερμανία και σε μερικές περιοχές στην Ισπανία, το βοράγο τρώγεται και ως λαχανικό. Στην Πολωνία, το χρησιμοποιούν για να φτιάξουν αγγουράκια τουρσί. Από τα ξεραμένα άνθη φτιάχνει κανείς τσάι, ενώ στο Ιράν αποτελεί υλικό σ' ένα ποτό που ηρεμεί.

Στον Charles Dickens άρεσε ένα ποτό φτιαγμένο με τσέρι, μπράντι, χυμό μήλου, ζάχαρη, λεμόνι και άνθη του βοράγου. Από παλιά το βοράγο θεωρούνταν ότι είχε ηρεμιστικές ιδιότητες. Πριν κάνει κανείς ένα κουραστικό και μακρινό ταξίδι, έπινε ένα ποτό, κρασί ή μπράντι με τα άνθη της μπουράντζας. Το έπιναν επίσης οι στρατιώτες πριν από τη μάχη.

Ο Πλίνιος το έλεγε «euphrosium», επειδή έκανε τον άνθρωπο να νιώθει ευχαριστημένος και χαρούμενος.Η γεύση του βοράγου θυμίζει αγγούρι. Τα άνθη του έχουν γεύση μελιού. Και είναι από τα ελάχιστα μπλε άνθη που είναι φαγώσιμα.Πριν χρησιμοποιήσει κανείς τα άνθη του βοράγου, πρέπει να αφαιρέσει το αγκαθωτό πίσω μέρος τους. Συντηρούνται καλά στο ψυγείο ανάμεσα σε δύο υγρές πετσέτες.

Λουλούδια και βότανα: Malus domestica

Το επιστημονικό όνομα της μηλιάς «malus» προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «μήλον». Ανήκει στην οικογένεια των Ροδιδών (Rosaceae). Ο άγριος πρόγονος του μήλου «malus domestica» είναι το «malus sieversii». Το δέντρο αυτό βρίσκεται ακόμα στα βουνά της κεντρικής Ασίας και στο νότιο Καζακστάν.
Στα λατινικά, η λέξη για το κακός και για το μήλο ήταν η ίδια: «malum». Το μήλο, άλλωστε, ήταν το απαγορευμένο φρούτο!
Στην Κίνα, τα άνθη της μηλιάς συμβολίζουν την ομορφιά μιας γυναίκας. Αλλού, συμβολίζουν χαρά, σοφία, γονιμότητα και νεανικότητα. Τα άνθη του πρέπει να τα τρώμε με μέτρο επειδή περιέχουν λίγο άλας του υδροκυανίου. Στη μαγειρική χρησιμοποιούνται μόνο τα πέταλα της μηλιάς - θα πρέπει να αφαιρέσετε τους ύπερους και στήμονες. Μπορείτε να προσθέτετε μερικά άνθη σε πράσινες σαλάτες.

Λουλούδια και βότανα: Anise hyssop

Το λατινικό του όνομα, agastache foeniculum ή, πιο απλά, αγαστάχη ή Γλυκάνισος ύσσωπος ή μπλε γίγαντας ύσσωπος προέρχεται από τη λέξη «άγαν», που σημαίνει πάρα πολύ, και το «stachys» που σημαίνει στάχυ. Το Anise hyssop ανήκει στην οικογένεια των Χειλανθών (Lamiaceae).
Το Hyssop χρησιμοποιείται από την κλασική αρχαιότητα και το όνομά του προέρχεται από την ελληνική λέξη «ύσσωπος».
Στην αρχαία Ελλάδα, ο Ιπποκράτης και ο Διοσκουρίδης το θεωρούσαν ως ένα καλό φάρμακο για τα αναπνευστικά προβλήματα. Τα φύλλα και τα μικρά μπλε άνθη της στη γεύση και στο άρωμα θυμίζουν το γλυκάνισο και τη γλυκόριζα.
Η αγαστάχη ως διακοσμητικό λουλούδι είναι όμορφη. Τα φύλλα και τα άνθη της τρώγονται με φρούτα, κέικ, μπισκότα, τσάι, με λαχανικά, όπως κολοκυθάκια, γλυκοπατάτες, καρότα, με κοτόπουλο, χοιρινό, ψάρι, ρύζι και μανιτάρια.

Λουλούδια και βότανα: Gardenia jasminoides

Αρχικά η Gardenia jasminoides ήταν γνωστή ως cape jasmine. O Κάρολος Λινναίος ονόμασε το γένος της γαρδένιας από έναν βοτανολόγο, τον δρα Αλεξάντερ Γκάρντεν. Η γαρδένια ανήκει στην οικογένεια των Ρουβιωδών (Rubiaceae). Στην Κίνα χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα στη μαγειρική. Παραδοσιακά, στα χωριά το προσέθεταν σε ζάχαρη, ποτά, φρουτοσαλάτες, γλυκά και σιρόπια.

Για να αρωματίσετε το τσάι όπως οι Κινέζοι, βάλτε ένα άνθος γαρδένιας εκεί όπου το φυλάτε. Κλείστε το καλά και αφήστε το για περίπου 5 μέρες. Το ίδιο γίνεται με το ρύζι και με τη βρώμη. Δείχνει όμορφο τα άνθη της γαρδένιας να επιπλέουν σε εξωτικά κοκτέιλ. Πρέπει να τα απολαμβάνει κανείς χωρίς καλαμάκι, ώστε να παίρνει τη μυρωδιά του λουλουδιού κάθε φορά που πίνει μια γουλιά.

Λουλούδια και βότανα: Μonardα didyma

Το περγαμόντο είναι αρωματικό βότανο που ανήκει στην οικογένεια των Χειλανθών (Lamiaceae) και δεν πρέπει να το μπερδεύουμε μετο ομώνυμο φρούτο, αν και η μυρωδιά του το θυμίζει έντονα κι από αυτό πήρε το όνομά του.

Η επιστημονική του ονομασία -monarda didyma- προέρχεται από τον γιατρό Nicholas Monardes ο οποίος πρώτος το περιέγραψε σ' ένα ταξίδι του στην Αμερική στα μέσα του 16ου αιώνα, και ο βοτανολόγος Κάρολος Λινναίος το ονόμασε έτσι προς τιμήν του. Οι Ινδιάνοι έμαθαν στους μετανάστες τη χρήση του περγαμόντου για τσάι. Ονομάστηκε «Oswega Tea» γιατί το έβρισκαν κοντά στον ποταμό Oswega.

Ετσι, έγινε καλό υποκατάστατο για το κανονικό τσάι. Η γεύση του έμοιαζε με τη γεύση που έχει σήμερα το Earl Grey Tea. Στην Iατρική εχρησιμοποιείτο για τις ισχυρές αντισηπτικές του ιδιότητες, ενώ έφτιαχναν και καταπλάσματα από το φυτό για δερματικές μολύνσεις και πληγές μικρότερου μεγέθους. Τσάι από το βότανο αυτό έπιναν για λοιμώξεις του λαιμού ή του στόματος. Το Bee Balm, ένα άλλο όνομα για το monarda didyma, είναι η φυσική πηγή για το αντισηπτικό Thymol, ενεργό συστατικό στα εμπορικά σκευάσματα για τις πλύσεις στόματος. Συνήθως καλλιεργείται για τα άνθη του, όμως είναι σημαντικό και στην Iατρική και στη μαγειρική!

Λουλούδια και βότανα: Tulipa liliaceae

Η τουλίπα ανήκει στην οικογένεια των Λειριοειδών (Liliaceae). Λένε ότι το όνομά της προέρχεται από την περσική λέξη «dulband», που σημαίνει τουρμπάνι, επειδή θεωρούσαν ότι η τουλίπα έμοιαζε με το τουρμπάνι των μουσουλμάνων. Παραδοσιακά, οι Τούρκοι άντρες φορούσαν μια τουλίπα στο τουρμπάνι τους.

Η τουλίπα είναι το λουλούδι που δίνουμε μετά από 11 χρόνια γάμου - το βελούδινο, μαύρο κέντρο του λουλουδιού συμβολίζει την καρδιά των ερωτευμένων, ακόμα γεμάτη πάθος! Δεν είναι σαφές πώς η τουλίπα ήρθε στην Ευρώπη, πάντως έγινε πολύ δημοφιλής.
Ο Charles de l' Εchuse θεωρείται υπεύθυνος για την εξάπλωσή της την τελευταία δεκαετία του 16ου αιώνα. Αυτός είχε πρωτογράψει για τις τουλίπες σ' ένα μεγάλο έργο που τελείωσε το 1592.
Μεταξύ 1634 και 1637, οι τουλίπες έγιναν μανία - είχαν ακόμα και χρηματική αξία. Αντί να δώσει κανείς λεφτά, μπορούσε να πληρώσει αντίστοιχα με βολβούς από τουλίπες.Τα πέταλά τους χρησιμοποιούνται και στη μαγειρική - σε μικρά σαντουιτσάκια που συνοδεύουν το απογευματινό τσάι, καθώς και σε σαλάτες.

Λουλούδια και βότανα: Linum usitatissimum (linaceae)

Το κομψό αυτό φυτό, με τα λεπτά ανοιχτόχρωμα κυανά άνθη που βγαίνουν τον Απρίλιο, έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην κλωστοϋφαντουργία αλλά και στην ιατρική.
Ο Ιπποκράτης θεωρούσε το λιναρέλαιο ως το κατάλληλο φάρμακο για την καταπολέμηση του κρυολογήματος και ιδανικό κατάπλασμα για τα αποστήματα.
Ο Πλίνιος πάλι εξέφραζε το θαυμασμό του για τις ιδιότητές του, που τις χαρακτηρίζει «προσφορά από τη φύση». Υπάρχουν μάλιστα ενδείξεις ότι το λινάρι (ανήκει στην Οικογένεια των Λινιδών), καλλιεργούνταν πριν από 9.000 χρόνια.
Αρχαίοι σπόροι του φυτού έχουν βρεθεί επίσης σε χωράφια στο Ιράκ και στη Νοτιοδυτική Τουρκία. Οι μακριές ίνες του χρησιμοποιούνταν για να παραχθεί το λινό, το παλαιότερο γνωστό υφαντουργικό προϊόν από το οποίο φτιάχνονταν δίχτυα και σχοινιά. Ωστόσο, το λινάρι αντικαταστάθηκε από το βαμβάκι στην υφαντουργία στις αρχές του 19ου αιώνα.

Λουλούδια και βότανα: Papaver rhoeas (papaveraceae)

Η παπαρούνα η ροιάς, γνωστή και ως λαλές ή κουτσουνάδα στην Κρήτη, σχετίζεται στην ελληνική μυθολογία με τη Δήμητρα, θεά της γονιμότητας και της γεωργίας.Το όνομά της, όπως λέει ο Διοσκουρίδης, το πήρε γιατί ρίχνει γρήγορα το άνθος της, ενώ ο Θεόφραστος προσθέτει ότι φυτρώνει ανάμεσα στα κριθάρια σαν παράσιτο.Οι αγρότες θεωρούσαν την παρουσία της στα χωράφια ως ένδειξη καλοτυχίας και καρποφορίας. Οι παπαρούνες επίσης περιέχουν αρκετές φαρμακευτικές ουσίες όπως το αλκαλοειδές rhoeadine που προέρχεται από τους ανθούς του φυτού.Οι αρχαίοι Ελληνες ιερείς γνώριζαν καλά τις υπνωτικές και ναρκωτικές ιδιότητες του φυτού, ενώ στην Αραβία και την Τουρκία παρασκευάζουν ακόμη έως σήμερα ένα τονωτικό από τους σπόρους της.

Λουλούδια και βότανα: Sinapis Alba (cruciferae)

Πολύ γνωστό σταυρανθές φυτό, το σινάπι το λευκό, όπως ονομάζεται επιστημονικά, είναι ευρύτερα γνωστό ως αγριόβουβρα, λαψάνα ή πικρίδι. Aνήκει στην οικογένεια των Cruciferae και θεωρείται διεγερτικό άρτυμα. Εδώ και πολλά χρόνια οι σπόροι του χρησιμοποιούνται ως μπαχαρικό.
Παλαιότερα στα μοναστήρια υπήρχε ο «μουσταρδάριος», ο μοναχός δηλαδή που την ώρα του φαγητού προσέφερε τη μουστάρδα στους καλόγερους. Η συνταγή ήταν απλή: ανακάτευε τους σπόρους του σιναπιού με ξίδι και νερό και με το μείγμα που παρασκεύαζε συνόδευε το φαγητό τους. Τίποτα όμως δεν πήγαινε χαμένο, καθώς με τα φύλλα του σιναπιού γινόταν η σαλάτα.
Ο Διοσκουρίδης υποστήριζε ότι, αν κάποιος μασούσε τους σπόρους του σιναπιού, θα καθάριζε το ιγμόρειό του. Συνιστούσε επίσης στον κόσμο να τους χρησιμοποιεί και ως φυσικό αντιπυρετικό.